# 9 Harry part 4

- Hm... Dobra, Harry. - Lou uśmiechnął się chytrze - Pójdziesz teraz do [T.I.] i ją przeprosisz!
- Że co?!
- A tak.
- Nie!
- Sam tego chciałeś. Trzeba było poprosić o pytanie.
- Proszę o pytanie.
- Za późno. Idź.
Wskazał drzwi. Harry niechętnie wstał. Nie chciał tego zrobić, nie czuł się winny. Wyszedł. Kiedy przemierzał szare ulice Londynu, zrozumiał, jakim był kretynem. Dlaczego? Dlaczego tak ją skrzywdził? Przez to, że kochała swoje dziecko. Czy to jest coś dziwnego? Poczuł w sobie narastający żal, pustkę, coś, czego nie umiał nazwać. Przecież nie żałował tego, że powstrzymał cię od skoku niosącego ze sobą śmierć. On cię kochał. To była chwila słabości. Przecież nie był na to gotowy. Jest za młody na to, żeby być ojcem.
Doszedł do drzwi. Zadzwonił, a w drzwiach ukazała się osoba, którą właśnie teraz chciał zobaczyć najbardziej na świecie - ty.
- Cześć - powiedział niepewnie.
- Do widzenia.
- Czekaj!
- Na co?
- Chcę coś ci powiedzieć.
- Co?
- Przepraszam.
- Kto ci kazał?
- Louis.
- Więc jednak! Nie przyszedłeś sam z siebie! Nie przyjmuję przeprosin! Możesz już sobie iść. Wykonałeś zadanie.
- [T.I.], proszę! - krzyknął prawie załamany - On mi kazał, tak, ale teraz naprawdę to rozumiem! Kocham cię, naprawdę, naprawdę!

Z mieszkania obok wyjrzała sąsiadka, dość tęga pani Bertha Smith.
- Proszę o ciszę! Czy nie mogę już spokojnie upiec we własnym domu mięsa? I proszę spojrzeć na zegar! Już po 10:00! Cisza nocna! Proszę tak nie krzyczeć na klatce schodowej, bo naprawdę muszę upiec mięso!

Wciągnęłaś Harrego do mieszkania, przepraszając sąsiadkę.
- Czy to też kazali ci powiedzieć?
- Nie.
- Wiec przepraszasz szczerze?
- Tak.
- Ale... Nie! Mimo wszystko nie! Nie zgadzam się na to! Nie mogę, nie mam siły! To, co wtedy powiedziałeś zbyt mnie przytłoczyło. Nie.
- Och, [T.I.]! Błagam! KOCHAM CIĘ!
- Harry, po co to wtedy mówiłeś. Ja mam doświadczenie. Tyle razy mnie przepraszano... Naprawdę, wiem, jak to jest. I jeszcze jedno. Rozumiem, że kochasz mnie, ale żeby się ze mną pogodzić, musisz jeszcze zaakceptować Luke'a.
- Kogo?
- Nasz... Mojego syna. Zgadzasz się?
- [T.I], my przecież jesteśmy za młodzi...
- Zgadzasz się?